ပေဟဠိဆန္ေသာ ထုိတစ္ေန့

“တာေမြဗလီ ပါလား …တာေမြဗလီ ဆင္းမယ့္ အကိုအမမ်ား တိုးထားေပးၾကပါ”

ကားစပါယ္ယာ၏ ေအာ္သံေၾကာင့္လန္႕ႏိုးသြားရပါတယ္။ အာရံုကိုမနည္းစုစည္းျပီး ဆင္းရမယ့္ မွတ္တိုင္ကို စဥ္းစားလိုက္သည္။ သီတာမွတ္တိုင္ ဆိုေတာ့ ႏွစ္မွတ္တိုင္လိုပါေသးလား။ လႈိင္သာယာမွာ အလုပ္ဆင္းျပီး အေ၀းသင္ေျဖဆိုရန္ က်ဴရွင္ကိုေတာ့ သီတာလမ္းက ဆရာမတစ္ေယာက္ဆီမွာ တက္ေနတဲ့ ကၽြန္မ အတြက္ ေရႊဧည့္သည္ ကားေပၚမွ အခ်ိန္မ်ားဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အိပ္စက္အနား ယူခ်ိန္မ်ားသာ ျဖစ္တတ္ပါသည္။ ေန႕လည္ ၁၂ နာရီခန္႕က ေန႕လည္စာစားသည့္အတြက္ ညေန ၆နာရီေက်ာ္ တြင္ေတာ့ ကၽြန္မ၏ အစာအိမ္က တစံုတရာကိုေတာင္းဆိုေနေခ်ျပီ။ ဆရာမအိမ္မေရာက္ခင္ လမ္းေထာင့္ေလးက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီတခြက္ေလာက္၀င္ေသာက္ရန္ စဥ္းစားရေတာ့မည္။ ည ၉နာရီအထိ စာသင္ရမည္ျဖစ္ေသာ္္လည္း လကုန္ရက္နီးေနသျဖင့္ ေကာ္ဖီမစ္ကိုသာေရြးခ်ယ္စရာ။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မကတစ္ေန႕လံုးစာ ဘတ္စ္ကားခ၊ ေန႕လည္စာဖိုး ႏွင့္ ေငြအေၾကြ အခ်ိဳ႕သာ တိုင္းတာထည့္ယူလာ တတ္သည္ေလ။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွနာရီက ၆း၂၀ တိတိညႊန္ျပေနသည္။ မွာထားေသာ ေကာ္ဖီမစ္ထုပ္ ကေလးကို ေဖာက္ေနစဥ္မွာ

“သားတို႕ တစ္ေနကုန္ထမင္းမစားရေသးလို႕……………………………………………….”

နားထဲကို မ၀ံ့မရဲေလးတိုး၀င္လာေသာ အသံႏွစ္ခုရွိရာ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိေတာ့ ၇-၈ ႏွစ္ ႏွင့္ ၃ ႏွစ္ အရြယ္ခန္႕ ကေလး ႏွစ္ဦး။ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ အ၀တ္အစား၊ ပိန္လွီေျခာက္ကပ္လွေသာ ခႏၶာကုိယ္မ်ား၊ မြတ္သိပ္ေတာင့္တစြာ သို႕ေသာ္ မေမွ်ာ္လင့္ရဲေသာ မ်က္၀န္းမွိန္မွိန္ေလးမ်ား။ ကၽြန္မ လက္ထဲမွ ေကာ္ဖီကို ဆက္မေဖ်ာ္မိဘဲ စူးစမ္းစြာလိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဆိုင္ရွင္က ဘာမွမေျပာသလို စားပြဲထိုးေလးမ်ားကလည္း လ်စ္လ်ဴရႈထားသျဖင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ စားပြဲ၀ိုင္းေစ့ ေလွ်ာက္ရပ္ေနၾက သည္။ တခ်ိဳ႕၀ိုင္း ကေတာ့ေခါင္းခါျပသည္။ တခ်ိဳ႕၀ိုင္းကလက္ခါျပသည္။ တခ်ိဳ႕ကေငြအေၾကြအခ်ိဳ႕ထုတ္ေပး ၾကသည္။

ကၽြန္မထိုင္ေနေသာစားပြဲသို႕ေရာက္လာပါျပီ။ ခုနက ေငးၾကည့္ေနမိေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသံတိတ္အျပစ္တင္လိုက္ျပီး ငါဘာလုပ္ရမလဲ ေမးခြန္းကို ရင္ထဲမွာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေမး ရင္း ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ အိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံကိုအေျပးအလႊားစဥ္းစားေနမိသည္။ စားပြဲေပၚမွေကာ္ဖီမစ္ဖိုး ရွင္းျပီးွလွ်င္ အိမ္ျပန္ဖို႕ ဘတ္စ္ကားခႏွင့္ ပိုေငြအနည္းငယ္သာ ရွိေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္

“သားတုိဗုိက္ဆာလုိ႕လား…”

ေခါင္းေလးေတြ ျပိဳင္တူျငိမ့္လာၾကေတာ့ ကၽြန္မဘာမွမစဥ္းစားေတာ့ပါ။

“သားတို႕ထိုင္..မုန္႕စားမလား ေပါင္မုန္႕တစ္ထုပ္စီစားလို႕ရတယ္ .. မ၀ေသးရင္ေတာ့ ဒီေကာ္ဖီကို ႏွစ္ေယာက္ေသာက္”

ကၽြန္မမွာ အက်င့္တစ္ခုရွိသည္ ကေလးမ်ားေတာင္းစားေနလွ်င္ ဘယ္ေသာ အခါမွ ေငြေၾကး ေပးကမ္းေ လ့မရွိပါ။ မုန္႕တခုခုသာ ေပးေလ့ရွိျပီး (အခ်ိန္ရလွ်င္) သူတို႕ႏွင့္ စကားေျပာေလ့ ရွိပါသည္။

ကေလးမ်ားအားေပါင္မုန္႕တစ္ထုပ္စီ ေဖာက္ေပးလိုက္ျပီး ဂရုဏာသက္စြာ ၾကည့္ေနမိသည္။

“ေၾသာ္…တကယ္ဆာေနၾကရွာတာကိုး” …သူတို႕အားပါးတရစားေနၾကျပီ။ ေရေႏြးခြက္ ၃ ခြက္ကို ျဖည့္ရင္း ကိုယ့္အစာအိမ္ကိုယ္ေမ့သြားေတာ့သည္။ သူတို႕ေလးေတြ ေပါင္မုန္႕ကုန္ေတာ့ ေရေႏြးခြက္က လက္လွမ္းၾကတာမို႕ ေကာ္ဖီေသာက္ေလဟုသာ တိုးတိုးညင္သာေျပာမိလိုက္သည္။

“သားနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ”

“ေအာင္ေအာင္” တံုးတိတိေျဖသည္။

“ညီေလးနာမည္ေရာ”

“ညီမေလးပါ…. စုစု လို္႕ေခၚတယ္”

ညီမေလးဆိုေတာ့ ရင္ထဲမွာ ထိတ္ကနဲျဖစ္သြားရသည္။ ဒီအရြယ္ကတည္းက ေတာင္းစားေနရ ေသာေမာင္ႏွမေလးႏွစ္ေယာက္ကို ကရုဏာသက္မိသလို မိန္းကေလးျဖစ္သူ အငယ္ေလးအတြက္ ရင္ေလး သြားရျပန္သည္။ ကၽြန္မမွာလဲ ညီမေလးေတြ တူမေလးေတြ ရွိေနသည္ေလ။

“သားတို႕ဘယ္မွာေနၾကသလဲ”

“နတ္ေခ်ာင္းထဲမွာ” တံုးတိတိေျဖျပန္သည္။

“ေမေမတို႕ေဖေဖတို႕ေရာ” ေမးလိုက္ေတာ့ ကေလးမ်က္ႏွာပ်က္တာတစ္ခ်က္ ျမင္လိုက္ရသည္။ ဘာလို႕မ်ားပါလိမ့္????

“အေဖက အရင္ကရထားေပၚမွာ မုန္႕ေရာင္းတယ္ ..ခုေတာ့ေသျပီ.. ေမေမက အ၀တ္လိုက္ ေလွ်ာ္တယ္”

ဆက္မေမးရဲေတာ့ပါ။ သူတို႕ေလး၏ႏွလံုးသားႏုႏုေလးေတြထဲ နာက်င္မႈေတြတိုးပြါးလာမွာ လံုး၀မွ မလိုလားပါ။ ေမးခ်င္ေနတာေတြက အမ်ားၾကီးပါ။ ကေလးေတြလဲ ထသြားခ်င္ေနပံုေပါက္ေနျပီ။ သူတို႕လဲ စိတ္ရႈပ္ရွာမည္ေပါ့။ မုန္႕ေလးတစ္ခုေကၽြးျပီး ေမးခြန္းေတြအမ်ားၾကီးနဲ႕ ႏွိပ္စက္သလိုျဖစ္မွာ စိုးရိမ္မိပါသည္။

“ျပန္ေတာ့မလားကေလး” ဟုေမးေတာ့ ေခါင္းသာျငိမ့္ျပသည္။

ကၽြန္မလဲ သြားရပါေတာ့မည္။ ေပါင္မုန္႕ႏွစ္ခုႏွင့္ ေကာ္ဖီတခြက္က်သင့္ေငြသည္ ကၽြန္မ ည၉နာရီ မွ ၾကားကားစီးျပီးျပန္ရန္ မလံုေလာက္ေတာ့ျပီျဖစ္သျဖင့္ ဆရာမကို ဖုန္းဆက္ကာခြင့္တိုင္ျပီး သာမန္ လိုင္းကား ေတြရွိခ်ိန္မွာသာ ေစာေစာျပန္ဖို႕စဥ္းစားမိလိုက္သည္။ ဆရာမအိမ္ထိေရာက္သြားျပီး ဒီေန႕မသင္ေတာ့ဘူး ေျပာလို႕မွ မျဖစ္ေလပဲ။ ရံုးမွျပန္မလာရေသးေၾကာင္း မုသာတစ္ခုေတာ့က်ဴးလြန္ရပါေတာ့မည္။ ကိစၥမရွိပါ။ ကၽြန္မလုပ္ခဲ့ေသာလုပ္ရပ္ မွားသည္ဟု ကၽြန္မ မသတ္မွတ္ပါ။

“ရွင္းမယ္ ေမာင္ေလး”

“ရွင္းျပီးသြားျပီ အစ္မ”

ကၽြန္မခဏေလး ေၾကာင္သြားသည္။ ခုမွရွင္းမွာေလ ၀ိုင္းမွားတာလားဟု ထပ္ေျပာေတာ့ ရွင္းျပီး သြားျပီအစ္မ လို႕သာ ျပန္ေျပာျပန္သည္။ တစ္ခုခုေတာ့ထူးျခားေနပါျပီ။ ကၽြန္မ ေကာင္တာဆီေလွ်ာက္ သြားျပီး ဆိုင္ရွင္ကို တစံုတခုေမးမည္ျပင္ေတာ့ ဆိုင္ရွင္ကပင္ ၾကိဳတင္၍ “ရွင္းျပီးျပီညီမ” ဟုထပ္ေျပာျပန္ သည္။

“ဟုတ္ကဲ့ ဘယ္သူရွင္းသြားလဲ သိခ်င္လို႕ပါ ကၽြန္မ ေက်းဇူးတင္ခ်င္လို႕ပါရွင္.. ျပီးေတာ့ ကေလး ေတြလဲ ခုမွစားျပီးတာဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံဘယ္လိုတြက္ေပးလိုက္လဲလို႕ပါ.. လိုရင္ကၽြန္မထပ္ေပးပါ့မယ္”

“ရတယ္ညီမ… ေနာက္မွလိုတာပိုတာရွင္းမယ္လို႕ ေျပာထားတယ္..ရတယ္ စိတ္မပူနဲ႕.. သူေတာ့ျပန္သြားျပီ”

“ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အစ္မ.. ေငြရွင္းသြားတဲ့သူကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာေပး ပါေနာ္”

ဒါျဖင့္ ကၽြန္မက်ဴရွင္ေအးေဆးတက္လို႕ရျပီေပါ့။ ဆရာမအိမ္ဘက္ေလွ်ာက္ထြက္လာရင္း ေခါင္းထဲမွာ မတင္မက်က်န္ရစ္ေနသည္။ အဲဒီညေနက ဆရာမသင္သမွ်စာ ကၽြန္မေခါင္းထဲ မ၀င္ေတာ့ပါ။ “ျပန္သြားျပီ” တိုးတိုးေလးေရရြတ္ရင္း တခုခုသတိရလိုက္ပါသည္။ ဒါဆိုသူ ခုနကတည္းကရွိေနခဲ့တယ္ေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ရွင္း သြားရတာလဲ? ေနာက္မွလိုတာပိုတာ ရွင္းမယ္ဆိုေတာ့ ပိုင္ရွင္ႏွင့္ ရင္းႏွီးသူသာျဖစ္ရမည္။ ဒီလက္ဘက္ ရည္ဆိုင္မွာ အျမဲထိုင္ေလ့ ရွိသူဟု ေျပာရင္ရေကာင္းပါရဲ႕။ ဒီလူမွာ ကေလးေတြကို ေကၽြးေမြးခ်င္တဲ့ စိတ္ေစတနာ ရွိတာအမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ သူကုိယ္တုိင္ဆိုင္ထဲမွာ ရွိေနရက္နဲ႕ ကေလးေတြ ကိုဘာလို႕ ကို္ယ္တိုင္ေခၚမေကၽြး လိုက္တာလဲ?? သူက ေခါင္းခါျပေသာ၀ိုင္းကလား?? လက္ခါျပေသာ ၀ိုင္းကလား?? ေငြအေၾကြအခ်ိဳ႕ ထုတ္ေပးသူတစ္ေယာက္လား?? ဆိုင္ရွင္ကိုအားနာလို႕လား?? ဒါမွမဟုတ္ တူတူထိုင္ရမွာ ရွက္လို႕လား?? ဒါမွမဟုတ္ အဲလိုေကၽြးလိုက္ဖို႕ စိတ္မကူးမိလို႕မ်ားလား??? ေက်းဇူးတင္ စရာေကာင္းပါသည္။ အိမ္ျပန္လမ္းၾကားကားေပၚမွာ အဲဒီေမးခြန္းေတြကို ကၽြန္မလႊင့္ပစ္လိုက္ပါေတာ့သည္။

ရင္ထဲမွာေတာ့ ဆုေတာင္းတစ္ခုသာပါ……….

“ျမင္ႏိုင္ၾကပါေစ ျမင္ရဲၾကပါေစ ျမင္တတ္ၾကပါေစ” လို႕……

ကညင္ျဖဴ