ေစတနာပန္းခင္း စာၾကည့္တုိက္

ေစတနာပန္းခင္း စာၾကည့္တုိက္

“ဟာ...ဒကာမၾကီးကလည္း စာၾကည့္တုိက္ဆုိတာ...စာအုပ္ရယ္၊
စာဖတ္တဲ့ သူရယ္ရွိရင္
စာၾကည့္တုိက္ျဖစ္ပါျပီ၊ အေဆာက္အဦး မလုိပါဘူးဗ်ာ။”

ေစတနာပန္းခင္း စာၾကည့္တုိက္ စဖြင့္မယ္လုပ္ေတာ့ ဒကာမၾကီးတစ္ေယာက္ က “ဦးဇင္းက စာၾကည့္တုိက္ လုပ္မယ္ ဆုိေတာ့ အေဆာက္အဦးရွိလုိ႔လား” ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းေလးကို စာေရးသူက ဒီတုိင္းေလးပဲ ျပန္ေျဖခဲ့ ပါတယ္။ သူ႔သေဘာကေတာ့ စာၾကည့္တုိက္လုပ္မယ္ဆုိရင္ အေဆာက္အဦးရွိမွ ျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ သေဘာပါ။ အေဆာက္အဦးဆုိတာ မလုိအပ္ဘူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိကေနရာကကို လုိအပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဆာက္အဦးရွိမွ စာၾကည့္တုိက္ လုပ္မယ္ဆုိရင္လည္း သာမာန္စာသင္သား ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ စာၾကည့္တုိက္ဆုိတာ “ဘယ္ဆီေမွ်ာ္မွန္း တမ္းတရမလဲ” ဆုိသလုိျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ စာေရးသူက ငယ္ငယ္ ကတည္းက စာဖတ္တာ အလြန္၀ါသနာထုံသလုိ၊ “ငါအရြယ္ေရာက္ရင္ စာၾကည့္တုိက္ လုပ္မယ္”ဆုိတဲ့ အေတြးက ဘယ္အရြယ္ကတည္းက အေသြးထဲ၊ အသားထဲမွာစြဲေနမွန္းမသိပါဘူး။ စာၾကည့္ တုိက္ကို ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ၀ါသနာပါပါတယ္။ စာေရးသူငယ္စဥ္က ဦးဇင္းတစ္ပါးက အေျပာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဦးႏုရဲ႕ မိတၱဗလဋီကာ စာ အုပ္အေၾကာင္းကုိ အထဲက စာေတြလည္းေျပာျပ၊ စာအုပ္ေကာင္းေၾကာင္းလည္း ညႊန္းျပပါတယ္။ အဲဒိေတာ့ ဆယ့္သုံးႏွစ္သားေလာက္သာရွိေသးတဲ့ စာေရးသူဟာ အဲဒိစာအုပ္ကုိ မဖတ္ဖူးေသးပဲ နဲ႔ သိပ္ကုိၾကိဳက္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စာအုပ္ဆုိင္မွာ သြားေမးတယ္။ ေစ်းက သုံးရာပါတဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္ ခန္႔က သုံးရာဆုိတာ စာသင္ သားကုိရင္ငယ္ေလးတစ္ပါးအတြက္ အလြန္ကိုမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူ အဲဒိစာအုပ္ကုိ ရွိစုမဲ့စုေလးနဲ႔ ၀ယ္လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ကယ္လည္းဖတ္ၾကည့္ေရာ အဲဒိထဲက စာေတြကုိ စာေရးသူ တစ္လုံးမွနားမလည္ ပါဘူး။ ျမန္မာလုိေတြ ေရးထားတာပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ အဲဒိထဲက ေရးထားတဲ့ စာရဲ႕ အဓိပၸါယ္ေတြကုိ ဆယ့္သုံးႏွစ္သားကုိရင္ငယ္ဟာ ဘယ္လုိမွ နားမလည္ ႏုိင္ဘူးဆုိတာ အဲဒိေတာ့မွပဲသိရေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူ စိတ္မပ်က္ပါဘူး။ “ငါၾကီးလာရင္ ဖတ္မယ္” ဆုိ ျပီး အဲဒိစာအုပ္ၾကီးကိုသိမ္းထားလုိက္ပါတယ္။ အဲဒိထဲက စာေရးသူ စာအုပ္ေတြကုိ စျပီး စုပါတယ္။ စာၾကည့္တုိက္ လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ေပါ့ေလ၊ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္ေတြက အဖတ္ကုိမတင္ပါဘူး။ ဟုိလူက ငွား၊ ေပးလုိက္၊ ျပန္မရ၊ ဒီလူက ငွားေပးလုိက္၊ ျပန္မရနဲ႔ ၊ စာၾကည့္တုိက္လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္က သမင္ေမြးရင္း က်ားစား ရင္းပဲ ျဖစ္လုိ႔ေနပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး “စာၾကည့္တုိက္ လုပ္ဘုိ႔ စာအုပ္စုေနတာထက္၊ စာၾကည့္တုိက္ လုပ္ရင္းနဲ႔ စာအုပ္စုတာပုိျပီး အဆင္ေျပမယ္”လုိ႔ စဥ္းစားမိတဲ့အတြက္ စာေရးသူ စာၾကည့္တုိက္လုပ္ဘုိ႔ စျပီး ျပင္ လုိက္တာပါ။ အဲဒိမွာ အေဆာက္အဦးျပႆနာက စတက္ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒိျပႆနာကုိ စာေရးသူက ေစာေစာ က စကားေလးနဲ႔ အေျဖေပးလုိက္သလုိ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိလည္း အားေပးလုိက္တာပါ။ စာၾကည့္တုိက္လုပ္ဘုိ႔ ကိုယ္ ၀ယ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြ ဟုိေနရာက တစ္အုပ္၊ ဒီေနရာက တစ္အုပ္နဲ႔လုိက္စုလုိက္ေတာ့ စာအုပ္ေတြက ငါး ဆယ္ေလာက္ပဲစုလုိ႔ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒိစာအုပ္ငါးဆယ္နဲ႔ပဲ စာေရးသူရဲ႕ သင္တန္းအေျခစုိက္ရာ ေလးမ်က္ႏွာ ျမိဳ႕နယ္က၊ ခေမာက္စုဆုိတဲ့ ေနရာေလးမွာ စျပီး တည္ေထာင္လုိက္ပါတယ္။

စာၾကည့္တုိက္နာမည္ကေတာ့ သင္တန္းေလးရဲ႕ နာမည္“ေစတနာပန္းခင္း”ေနရာကေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ အေမ ရင္းလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ဒကာမၾကီးေဒၚအသိန္းရဲ႕အိမ္ကုိပဲ စာၾကည့္တုိက္အျဖစ္လုပ္လုိက္ပါတယ္။ (အႏုိင္က်င့္လုိက္ တယ္ေပါ့) ဒီငါးဆယ္နဲ႔ေတာ့ ဘယ္လုိမွ စာၾကည့္တုိက္အဂၤါမျပည့္စုံဘူးဆုိတာလည္း စာေရးသူသိပါတယ္။ ဒါေပ မယ့္ စာအုပ္ေတြမ်ားမ်ားရဘုိ႔ ဘယ္ဒကာမဆီမွ လက္ျဖန္႔ျပီးအလွဴမခံခဲ့ပါဘူး။ စာေရးသူ ရန္ကုန္မွာ ဆြမ္းခံၾကြတဲ့ အခါ ေန႔စဥ္ပုံမွန္ ဆြမ္းဟင္းမမွီတဲ့ အိမ္ေတြက ၀တၳဳေငြေလးေတြ လွဴဒါန္းေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔ကုိ ႏွစ္ရာ၊ တစ္ ခါတစ္ရံ ငါးရာေလာက္အထိရတတ္ပါတယ္။ အဲဒိေငြေၾကးေလးေတြဟာ စာေရးသူရဲ႕ စာၾကည့္တုိက္ရန္ပုံေငြပဲ ေပါ့။ ေန႔စဥ္ရလာတဲ့ ေငြေၾကးေလးေတြကုိ မသုံးပဲ စုဘူးေလးနဲ႔ စုစုထားျပီး၊ တစ္လျပည့္တဲ့အခါေဖာက္ျပီး စာ ၾကည့္တုိက္ကို စာအုပ္ေလးေတြ ရန္ကုန္ကေန ၀ယ္၀ယ္ျပီးပုိ႔ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့လည္း လာဘ္လာဘ ရွားပါးတဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးဆုိေတာ့ အသုံးစာရိတ္ျပတ္တုိင္း စုဘူးေလးကုိ မ်က္ေဆာင္းထုိးရပါတယ္။ မတတ္ ႏုိင္တဲ့ အဆုံးဆုိရင္ေတာ့ စုဘူးေလးဟာ ဖင္က အေဖာက္ခံရတာလည္း မၾကာခဏေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒိလုိ ေဖါက္ျပီးသုံးမိတဲ့ ေငြးေလးေတြကုိလည္း မွတ္ထားပါတယ္။ တတ္ႏုိင္တဲ့အခါ အေၾကြးလို သေဘာထားျပီး ျပန္ျပန္ ဆပ္ရတာေပါ့။

ဒီလုိနဲ႔တစ္၀ါတြင္းေလာက္ၾကာေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ေလးဟာ အေဆာက္အဦးမရွိေသးေပမယ့္ “၀မ္းစာ” ေလး ေတြျပည့္လာပါတယ္။ စာေရးသူတုိ႔ စာၾကည့္တုိက္က တစ္ျခားစာၾကည့္တုိက္ၾကီးေတြလုိ ၀န္ထမ္းလည္း မရွိပါ ဘူး။ စာၾကည့္တုိက္ တည္ေနရာအိမ္က အစ္မရင္းလုိျဖစ္ေနတဲ့ ဆရာမေဒၚသႏၱာဦးကိုပဲ စာၾကည့္တုိက္မွဴး အလကားခန္႔ျပီး လူမုိက္ငွားရပါတယ္။ လူမုိက္ငွားရတယ္ဆုိတာ တစ္ျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ စာၾကည့္တုိက္က ေတာရြာမွာဆုိေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ကုိ ေနရာအေရာက္ လာဖတ္တဲ့သူဆုိတာ စာေရးသူရဲ႕ ကေလးေတြပဲ ရွိပါ တယ္။ တစ္ျခား စာဖတ္ပရိသတ္ေတြကေတာ့ “ဘယ္စာအုပ္ဖတ္ခ်င္တယ္”ဆုိရင္ စာၾကည့္တုိက္မွဴးနဲ႔ အက်ဳိး ေဆာင္ ဆရာမေတြကပဲ အိမ္တုိင္ရာေရာက္ စာအုပ္ကုိ သယ္သြားျပီး အဖတ္ခုိင္းရတာပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ စာအုပ္ ကနည္းေတာ့ တစ္စုံတစ္ဦးက ဖတ္တာၾကာေနရင္ ေနာက္တစ္ေရာက္က “မျပီးေသးဘူးလား၊ ေျပာထားတာ ၾကာေနျပီ” စသည္ျဖင့္ စာၾကည့္တုိက္မွဴးနဲ႔ အက်ိဳးေဆာင္ ဆရာမေတြမွာ ရန္အေတြ႕ခံရတာလည္း ရွိတတ္ပါ တယ္။ ဒါေတြလည္း သည္းခံရတယ္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးသူရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးက ေျပာပါတယ္“ဦးဇင္း စာၾကည့္တုိက္က ဦးဇင္းမုိ႔လုပ္ႏုိင္တယ္၊ တပည့္ေတာ္ေတာ့ မလြယ္ဘူး။ စာအုပ္လည္း ဖတ္ဘုိ႔လုပ္ေပးရေသး၊ အိမ္လည္းေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ေပးရေသး။ ဒီၾကားထဲ အဆင္မေျပရင္ အေအာ္အေငါက္ကခံရေသး မလြယ္ဘူး၊ မလြယ္ဘူး” တဲ့။ ဒီလုိပါပဲေလ။ ေလာကဆုိတာေတာ့ ေခ်ာေမြ႕ေနတဲ့ နံရံတစ္ခုကေန ဘယ္သူမွ အေပၚကုိ တက္ ဘုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ နားလည္ေနတဲ့ စာေရးသူကေတာ့ သူရဲ႕အေျပာကုိ အျပဳံးေလးနဲ႔ပဲ တုန္႔ျပန္လုိက္ ပါတယ္။ “စာအုပ္ေကာင္းေကာင္ေလးေတြ ဖတ္ရလုိ႔၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔ စိတ္ခ်မ္းသာမႈေတြ အမ်ားၾကီးရပါတယ္ ဘုရား၊ အဲဒိအခါတုိင္း အရွင္ဘုရားရဲ႕ ေက်းဇူးကုိသတိယျပီး၊ စာအုပ္ေလးကုိ ခ်လုိ႔ အရွင္ဘုရားကို မွန္းျပီး ကန္ ေတာ့မိပါတယ္ဘုရား” ဆုိတဲ့ အသံေလးေတြ ၾကားရတုိင္း စာေရးသူအတြက္မဟုတ္ေပမယ့္ စာၾကည့္တုိက္ေလး အတြက္ေတာ့ ပင္ပန္းသမွ်ေလးေတြေျပေပ်ာက္ျပီေပါ့။

စာေရးသူတုိ႔ စာၾကည့္တုိက္မွာက က႑ႏွစ္ခုခြဲထားရပါတယ္။ လူၾကီးစာေပရယ္၊ ကေလးစာေပရယ္လုိ႔ရယ္ပါ။ စာေရးသူရဲ႕ ကေလးေတြအတြက္ ဗုဒၶ၀င္ရုပ္ျပ၊ ကာတြန္း၊ တြတ္ပီစတာေတြ၊ လူၾကီးေတြအတြက္ ဓမၼစာေပ၊ က်န္း မာေရး၊ သုတရသ၊ ၀တၳဳ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ စာေရးသူရဲ႕ကေလးေတြကေတာ့ သစၥာရွိပါတယ္။ သူတုိ႔အတြက္ ကန္႔ သတ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြပဲ သူတုိ႔ဖတ္ပါတယ္။ လူၾကီးေတြအတြက္ဆုိတဲ့ အကန္႔ကိုလုံး၀ကို မ်က္ေဆာင္းမထိုးပါ ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူၾကီးေတြကေတာ့ လူၾကီးစာေပေတြကေန ေအာက္ကုိ ခုန္ခုန္ခ်ျပီး ကာတြန္းေတြခ်ည္း လာလာ ဖတ္ေနလုိ႔ မၾကာခဏေျပာေနရပါတယ္။ “ကေလးလူၾကီးေတြလုိ႔”။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေရးသူတုိ႔ အိမ္တုိင္ရာေရာက္ ၀န္ေဆာင္မႈေပးေနတဲ့ “ေစတနာပန္းခင္း” စာၾကည့္တုိက္ေလးဟာ သီးျခားအေဆာက္အဦးမရွိေပမယ့္ ဖတ္စရာ စာအုပ္ေလးေတြရယ္။ စာၾကည့္တုိက္အသင္း၀င္ေတြရယ္၊ စာၾကည့္တုိက္ အသင္း၀င္ကဒ္ကေလးေတြရယ္ ျပည့္ ျပည့္စုံစုံနဲ႔ အေဆာက္အဦးကလြဲရင္ ေလာကရဲ႕ ခုိင္မာတဲ့ ပညာေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ျမဴတစ္မႈံ၊ သဲတစ္ပြင့္ အျဖစ္နဲ႔ အမ်ားျပည္သူေတြရဲ႕ အသိဥာဏ္ တံခါးကို ဖြင့္လွစ္ဘုိ႔အတြက္ ေအာင္ျမင္စြာရပ္တည္ႏုိင္ခဲ့ပါျပီ။

ခေမာက္စုေက်းရြာက စာၾကည့္တုိက္ အက်ဳိးေဆာင္မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့

ဆရာမသႏၱာဦး (အလယ္တန္းျပ)

ဆရာမ ဇင္မာျမင့္ (အလယ္တန္းျပ)

ဆရာမ သက္သက္၀င္း (အလယ္တန္းျပ)

ဆရာမ ညဳိမာစိုး (အလယ္တန္းျပ)

ဆရာမ ေဒၚစန္းစန္းခုိင္ (အလယ္တန္းျပ)
မေအးေအးခုိင္ (ခေမာက္စု)

မတင္ေအးခိုင္ (ခေမာက္စု)
မအိသက္ခုိင္

စသည္တုိ႔ႏွင့္ စာဖတ္သူမ်ားအား အထူးေက်းဇူးတင္ရွိလွ်က္

အရွင္ေတဇာနႏၵ(ေစတနာပန္းခင္း)