ထုိတစ္ခ်ိန္....

တစ္ခ်ိန္မွာ ... ဒုိ႔တြဟာ...ဆံျဖဴ၊ သြားက်ဳိး အုိျခင္းတရားရဲ႕ေအာက္ ဒူးေထာက္ၾကရမယ္...ေမ့လုိ႔မရ၊ ဖုံးဘုိ႔ မလုံ၊ ကြယ္လုိ႔ မရႏုိင္တဲ့ ဇရာဆုိတဲ့ အမွန္တရားတစ္ခုကို ေမ့ေပ်ာက္လုိ႔ ဘာလုိ႔မ်ား...တုိ႔ေတြ အတၱမီးေတြ ေတာက္ေနၾကမလဲ.... ။

တစ္ခ်ိန္မွာ... ဒုိ႔တစ္ေတြဟာ မည္သူမွ ေဖးကူလုိ႔ မရ၊ ေတြးယူလုိ႔ မေပၚ၊ ေရတြက္ေသာ္မွ မကုန္ႏုိင္တဲ့ နာျခင္းတရားရဲ႕ေအာက္ ဒူးေထာက္ၾကရမယ္၊ ေက်ာ္လုိ႔ မရ ၊ ေရွာင္ဘုိ႔ မလြယ္၊ ေျပးလုိ႔ မလြတ္ႏိုင္တဲ့ ဗ်ာဓိဆုိတဲ့ တရားေတြ ေမ့ေပ်ာက္လုိ႔ ဒုိ႔ေတြ ဘာေၾကာင့္ အတၱမီးေတြ ေတာက္ေနၾကမလဲ... တစ္ခ်ိန္မွာ... ဒုိ႔ေတြဟာ...အရာရာခ်ဳပ္ျငိမ္းလုိ႔ ဘ၀တံခါးၾကီးပိတ္ရမယ့္ ေသျခင္းတရားရဲ႕ ေအာက္မွာ ဒူးေထာက္ၾကရမယ္။

ေနခ်င္လုိ႔ မရ၊ တြယ္ခ်င္လုိ႔ မပိုင္၊ ဆုိင္တယ္ထင္တာေတြ အကုန္ ထားခဲ့ရမယ့္ မရဏတရားကို ေမ့ေပ်ာက္လုိ႔ ဒုိ႔ေတြ...ဘာေၾကာင့္ အတၱမီးေတြ ေတာက္ေနၾကမလဲ... တစ္ခ်ိန္မွာ...ေအာ္...အဲဒိတစ္ခ်ိန္..မေရာက္ခင္ထိ (သုိ႔မဟုတ္) မေရာက္ေသးဘူးလုိ႔ ထင္ေနသေရြ႕ထိေတာ့.... ။

ေမတၱာျဖင့္...ေရႊဘုန္း (26.6.2012, BKK)